Nietsvermoedend schepte ik gisteravond nog wat gebakken aardappeltjes op, toen Robin zei:
‘Je kan beter wat sperziebonen nemen, jij.’
Echte liefde dit hoor mensen.
Die man van mij is goud waard.
Eh… NOT.
Dus toen ontglipte mij de poëtische woorden: ‘Ah joh, houd je bek’.
Ja, in full front of the kinderen.
Ik own het volledig. Loedermoeder ten top.
En zo gebeurde het dat nog geen minuut later mijn Pim (2 jaar) riep:
‘Houd je bek! Houd je bek! Houd je bek! Houd je bek!’
Na een kleine poging om hem op te laten houden, wat natuurlijk kansloos was, want iedereen moest keihard lachen, besloten we maar hardop mee te lachen.
Daar stond ie hoor, onze kleine 2-jarige clown.
Met om hem heen een leger aan lachende broers om hem aan te moedigen.
Dus voelde hij zich gesterkt om het nog tig keer te herhalen. We zaten buiten en ik denk dat de hele buurt van schrik zijn mond hield.
Enige voordeel was door de hoeveelheid herhaling, dit prachtige zinnetje langzaam versmolt in ‘Houten bed! Houten bed! Houten bed!’
Toch al een stuk minder erg als ie dát straks roept op het kinderdagverblijf.
Weet je, soms is het helemaal niet erg als je kind zich niet OK gedraagt. We moeten de problemen niet altijd groter maken dan ze zijn.
Niet alles hoeft uitgebreid besproken, geanalyseerd en geëvalueerd te worden. Dat houdt het allemaal een stuk relaxter en gezelliger.
En als je dan toch het gesprek aangaat, doe het dan in ieder geval op een manier die wél werkt.
Ben trouwens wel heel erg benieuwd wat de leidsters van het KDV denken als hij vandaag constant om zijn houten bed vraagt…
