Ruzie over de opvoeding. Wat als je als ouders echt niet op één lijn zit? Jij zegt A en hij zegt B. Wanneer jij nee zegt, lachen de kinderen even lief naar papa en dan komt alles toch nog goed… Je hebt het gevoel dat jij veel strenger bent en dat daarmee de opvoeding eigenlijk op jou neerkomt. En dat zorgt voor ruzie.
Of het is andersom. Jij wil graag lief, zorgzaam en begripvol zijn. En dat lukt over het algemeen nog best goed ook. Maar je man is van het type: ‘Niet zo zeuren, gewoon doen, kinderen hebben te luisteren of ze het nu leuk vinden of niet.’ En dat botst. Want jij ziet best dat je zoontje gewoon verdriet heeft, omdat hij niet mee mocht spelen met zijn vriendjes. Jij wilt hem helpen, maar je man komt met de botte bijl en zegt heel simpel: ‘Ja, daar wordt ie hard van.’
Van de week stuurde iemand mij een mail met de vraag: ‘Hoe ga je er nou mee om, wanneer je echt geïrriteerd raakt door de manier van opvoeden van je man?’ Ze wist gelukkig dat ik geen relatietherapeut ben, maar ik vond het toch een mooie onderwerp om over na te denken.
Want hoe zit het dan met de alom bekende stelregel ‘Je moet als ouders één lijn trekken’?
Op één lijn zitten is sowieso onmogelijk
Allereerst is het goed om te beseffen dat je allebei uit een ander gezin komt. Je hebt dus allebei een volkomen ander voorbeeld gehad. Op het moment dat je een eigen gezin krijgt, is het volkomen logisch dat je teruggrijpt naar dat wat je gewend bent. Dus dat is hetgeen je meegekregen hebt van huis uit. Of juist exact het tegenovergestelde, wanneer je niet zo blij bent met de opvoeding die je gehad hebt.
Vervolgens heb je allebei nog andere normen en waarden (waarschijnlijk ook van huis uit meegekregen) en dus kan het niet anders dan dat jij en je partner anders in de opvoeding staan. En daarmee is het dus direct onmogelijk om op één en dezelfde lijn te zitten.
En dat hoeft dus ook niet. Besef in ieder geval dat jullie allebei het beste willen voor je kind en dat allebei jullie keuzes ook daarop gebaseerd zijn.
Hanteer in grote lijnen dezelfde afspraken en regels
Het is voor kinderen wel heel belangrijk wanneer ouders in grote lijnen dezelfde afspraken en regels hanteren. Kinderen hebben vooral behoefte aan ouders die duidelijk, voorspelbaar en consequent zijn. Dit zorgt ervoor dat ze minder zeuren, weten waar ze aan toe zijn en daardoor luisteren ze sneller.
Je hoeft het echt niet altijd volledig met elkaar eens te zijn en ook je kinderen kunnen het prima ‘handelen’ wanneer beide ouders er verschillende regels op na houden. Ze weten vaak heel goed wat wel bij papa kan en niet bij mama en andersom. En dat is niet erg. Ze leren daarmee gelijk dat ieder mens verschillend is en iedereen zijn eigen manier van aanpak heeft.
In de klas hebben ze vaak ook twee leerkrachten, die in basis dezelfde afspraken en regels hanteren, maar echt wel hun eigen kleur inbrengen. Kinderen weten dat prima te scheiden.
Ik bedoel, ik wist het vroeger precies. Ik moest aan mijn vader vragen óf ik naar de kroeg mocht en dan kon ik vervolgens naar mijn moeder om te vragen hoe laat ik thuis moest zijn. Op die manier kreeg ik ‘the best of both worlds’. Sorry mam 😉
En zo weten kinderen ook precies aan wie ze beter dat snoepje kunnen vragen of aan wie ze moeten vragen of ze op de Ipad mogen.
Zorg er wel voor dat je achter je partner staat. Hebben ze aan hem net gevraagd of ze tv mogen kijken en heeft hij nee gezegd? Dan zeg jij ook nee, ook al had jij misschien wel ja gezegd als ze het aan jou hadden gevraagd.
Als het om belangrijke dingen gaat, bespreek het dan eerst samen voor je een beslissing neemt. Laat je niet verleiden om direct een beslissing te nemen. Vertel je kind dat je het vanavond eerst met papa gaat bespreken en dat hij morgen dan wel hoort wat jullie beslissing is.
Basisregels
Zorg ervoor dat je in ieder geval een aantal basisregels maakt. Regels over dagelijks terugkerende zaken, die je samen besproken hebt en waar je allebei achter kunt staan.
Bespreek bijvoorbeeld eens samen hoe je over deze dingen denkt:
- Hoe laat gaan de kinderen naar bed? Als ze ’s nachts wakker worden, mogen ze dan in ons bed? Hoe laat mogen ze opstaan?
- Hoe vaak en wat mogen de kinderen snoepen?
- Hoe vaak en hoe lang mogen de kinderen tv kijken of op de Ipad?
- Wat verwachten we van de kinderen aan tafel? Moeten ze hun bord leegeten? Mogen ze van tafel als ze klaar zijn? Eten we überhaupt aan tafel?
Als die basisregels staan en beide ouders zich daar aan houden, dan schept dat duidelijkheid en helderheid. En als die basis duidelijk is, dan is het niet zo’n ramp dat de ene ouder ze eens wat vaker een snoepje toestopt en de andere ouder ze soms wat langer tv laat kijken.
En soms moet je compromissen sluiten. Je staat niet op diezelfde lijn, je hebt allebei je eigen mening en je eigen achtergrond en het kan nooit 100% gaan zoals jij wil. Besluit wat voor jou echt belangrijk is, maar doe op andere fronten ook gewoon eens water bij de wijn. Net zoals je dat op andere vlakken ook soms doet.
Visie op opvoeden
Om zoveel mogelijk op één lijn te komen is het goed om eens echt te praten over de manier waarop je je kinderen wilt opvoeden. Bespreek daarom eens de volgende vragen met elkaar:
- Wat willen we onze kinderen meegeven?
- Wat vinden we belangrijk?
- Wat heb je zelf van vroeger uit meegekregen wat je graag zou willen doorgeven?
- En wat wil je juist helemaal anders doen?
- Wat kunnen jullie als ouders van elkaar leren? Wat doet de andere ouder wat jij ook graag zou kunnen?
Door in gesprek te gaan over deze onderwerpen, kom je er ook achter waarom je partner doet zoals hij doet. Je kunt zijn keuzes beter begrijpen en wanneer je meer begrip hebt, kun je ook meer respect opbrengen voor de manier van handelen van de ander.
Stel: Jouw partner vindt het lastig om ‘nee’ te zeggen. Helemaal wanneer jullie dochter hem heel lief aankijkt. Ze windt hem volkomen om zijn vinger. Soms is het wel schattig om te zien, maar af en toe denk je: ‘Wat is het toch een ongelooflijke softie. Ik zou willen dat ie eens ballen toonde.’ En dat irriteert soms behoorlijk.
Maar stel nu dat je partner als kind heel streng is aangepakt door zijn ouders. Dan kan hij heel bewust de keuze gemaakt hebben om dat niet door te willen geven aan zijn kinderen. Dan is het heel verklaarbaar dat hij het lastig vindt om ‘nee’ te zeggen tegen de kinderen of zijn grenzen duidelijk te maken. Als je dit samen bespreekbaar maakt, dan begrijp je waarom je partner soms een softie is. En kunnen jullie er samen aan werken hoe hij af en toe ook ‘nee’ zal moeten zeggen.
Heb je echt een conflict waar je samen niet uitkomt, probeer het volgende stappenplan eens uit
Stap 1: Vertel allebei (om de beurt) hoe jij denkt over het onderwerp en wat jij belangrijk vindt. Leg ook uit waarom je het belangrijk vindt. Let op: Praat altijd vanuit jezelf (zeg dus niet: ‘Jij doet altijd… en dat vind ik vervelend!’) De kans is groot dat je dan verwijten gaat maken en dan heb je gegarandeerd ruzie. Gebruik dus het woord ‘Ik’ en vermijd het woord ‘Jij’.
Stap 2: Bedenk zoveel mogelijk oplossingen. Geef geen mening over de oplossingen die bedacht zijn, roep gewoon wat er in jullie opkomt en schrijf het eventueel op.
Stap 3: Kies samen een oplossing waar jullie allebei achter kunnen staan en jullie allebei mee kunnen leven.
Stap 4: Voer de gekozen oplossing een tijdje uit.
Stap 5: Evalueer na verloop van tijd of de oplossing heeft gewerkt of niet. Zo ja, keep on going! Zo niet, ga dan weer terug naar stap 3.
Best of both worlds
Vaders vinden moeders vaak soft en te meegaand vinden, terwijl moeders vaders weer kort door de bocht en star vinden. Of andersom natuurlijk hè, het is maar een voorbeeld.
En weet je, dat kan. Je bent niet dezelfde persoon en de één houdt er nu eenmaal een strengere manier van opvoeden op na, dan de ander.
Je kunt dat als ‘gebrek aan 1 lijn’ zien, maar je kunt het ook zien als een mooie aanvulling op elkaar. Waar de ene ouder wellicht wat te bezorgd en te beschermend is, is de andere ouder juist weer wat meer onbezonnen en roekelozer. Is dat erg? Of krijgt je kind juist op deze manier ‘the best of both worlds’ mee?
Jullie zijn gewoon lekker yin en yang met elkaar 😉 en het houdt elkaar in balans.
Accepteer dus soms ook dat niet alles gaat zoals jij het exact bedacht had. Wij, moeders, lezen vaak een heleboel over opvoeding, vinden we interessant. Mannen niet, die doen gewoon. Als jij mijn blogs leest en je vertelt je man erover, dan denkt hij: ‘Heb je haar weer, met die opvoedmuts, laten we nou maar gewoon doen’. En dan hoort hij eigenlijk niet eens meer wat je zegt.
Dus in plaats van dat jij hem vertelt hoe hij het ook anders zou kunnen aanpakken, kun je hem ook een artikel of een video onder zijn neus schuiven en zeggen: ‘Moet je eens lezen, best interessant.’
Gek genoeg pakken veel mannen (vrouwen trouwens ook) het dan veel beter op. Dat komt omdat ze dan zelf een mening kunnen vormen over wat ze lezen en staan ze er neutraler in. En dan is het ook gelijk een stuk gemakkelijker om er een open gesprek over te voeren.
Ruzie in het bijzijn van je kinderen
Kinderen kunnen verschillende afspraken en regels beter aan dan wanneer ouders constant ruzie maken om maar op diezelfde lijn te komen.
We weten allemaal dat ruzie maken in het bijzijn van je kinderen niet heel erg aan te bevelen is, maar laten we eerlijk zijn, het gebeurt ons allemaal wel eens.
En dus heb je niks aan de tip: ‘Maak geen ruzie in het bijzijn van je kinderen’, want die wist je al. Wat doe je als het onverhoopt toch gebeurt?
Het is niet alleen maar rampzalig als je kinderen zien dat jullie ruzie maken. Gek genoeg leren kinderen hier ook wat van. Tenminste…niet van slaande deuren en schreeuwende ouders hoor.
Maar wel als een ruzie op relatief rustige basis verloopt. Zo leert een kind hoe je op kan komen voor je eigen mening en rekening kan houden met de mening van een ander. Ook kunnen kinderen leren hoe je tot een gezamenlijke oplossing kan komen of hoe je ruzie op een andere manier kan beëindigen of goedmaken.
Ruzies of meningsverschillen die over de opvoeding van de kinderen gaan, moet je écht zo veel mogelijk beperken waar de kinderen bij zijn. Omdat kinderen nog helemaal in het middelpunt van hun eigen wereld staan, kunnen ze snel het idee krijgen dat zij de oorzaak van de ruzie zijn. En dan is de kans groot dat je kind zich schuldig gaat voelen.
Laat daarom altijd weten dat het kind er niets aan kan doen. Niet aan de ruzie, maar ook niet om er iets aan te veranderen. Voorkom ook dat je kind het gevoel krijgt dat hij een partij moet kiezen. Een kind is namelijk altijd loyaal aan beide ouders en komt op zo’n moment echt in een tweestrijd.
Op het moment dat je kind bij een ruzie aanwezig is geweest, is het goed om hem ook te laten weten dat jullie het weer goedgemaakt hebben en eventueel ook hoe jullie het goedgemaakt hebben. Vertel dat jullie sorry hebben gezegd en elkaar een knuffel hebben gegeven (meer details zijn niet nodig ;)).
Leg aan de kinderen uit dat ook papa’s en mama’s wel eens ruzie maken, net als kinderen. En dat je dus ook ruzie kan maken met iemand waar je van houdt en iemand die je leuk vindt. Je kind leert hiervan dat je het niet altijd eens hoeft te zijn met een ander.
Zo, dat was dat
Toch een beetje een relatietherapeut zo, ;).
Heb je mijn boek al gelezen? In ‘Supermama’s bestaan niet’ laat ik je zien waar het gedrag van kinderen vandaan komt. Ik laat je zien dat je niet strenger hoeft op te treden als je graag wilt dat je kind beter luistert. Je kunt het eerste hoofdstuk gratis downloaden via deze link.
Jessica
op 18 Oct 2021