Tijdens een van de groepscoachingssessies met de deelnemers van het online PLUS programma vertelde Mandy dat ze gek werd van haar dochter die bij het aankleden steeds maar bleef treuzelen. Dat zorgde voor veel gemopper en gepush tijdens het ochtendritueel.
Ze vertelde het volgende:
‘Mijn dochter (5) kan zich al lang zelf aankleden, maar iedere ochtend is het weer strijd en gedoe. Ik moet haar steeds maar aansporen, opjutten en ervoor zorgen dat ze íets doet. Maar ook als ik haar wil helpen, weigert ze. Ze heeft gewoon geen zin om in beweging te komen. Pas als ik dreig dat ik naar beneden ga, reageert ze, want ze vindt het wel fijn als ik haar af en toe help. Maar ondertussen ben ik al gefrustreerd en chagrijnig omdat het zo ver heeft moeten komen. Nog voor we überhaupt aan het ontbijt zitten ben ik al regelmatig ontploft. Kan dat nou niet anders?’
Het gaat mis, omdat je de strijd aangaat met je kind
Wat hier gebeurt is een kleuter die geen zin heeft. En een moeder die haar frustraties te ver laat oplopen. Want natuurlijk word je er chagrijnig van als je de hele tijd je kind moet opjutten en moet mopperen dat ze niet in actie komt. Hallo, je bent zelf ook pas net wakker. En zelfs zonder ochtendhumeur zit je hier niet op te wachten.
Dat kan anders
Gelukkig kan het anders. De sleutel ligt bij jou. Want je hóeft je frustraties niet zo ver op te laten lopen. Je kunt ook al veel eerder je grens trekken. Nog voordat je boos bent.
Wat er gebeurt is dat Mandy zichzelf te belangrijk maakt. Zij is degene die er nu voor zorgt dat haar dochter zich aankleedt. En dat lukt alleen maar door heel veel te mopperen en te zeuren.
Ik daagde Mandy uit om de volgende ochtend, nog voor het moment dat ze boos wordt, het volgende te zeggen, als haar dochter weer hetzelfde gedrag liet zien:
‘Ik ga over 5 minuten naar beneden. Ik kan je nu nog helpen, als je dat wilt, maar over 5 minuten ga ik naar beneden om te ontbijten. En dan zal je het zelf moeten doen.’
Gewoon als een mededeling, niet als een dreigement. Op een rustige, maar duidelijke toon. Daarmee laat je je kind zien wat je van hem verwacht en laat je ook weten wat hij van jou kan verwachten. Dat schept duidelijkheid en daar houden kinderen van.
Tijdens de volgende coachsessie vertelde Mandy wat een rust het haar bracht. Door de verantwoordelijkheid meer bij haar dochter te laten en een duidelijk verwachtingspatroon te creëren, was het niet meer nodig om haar dochter steeds weer aan te sporen. Even laten weten dat Mandy over 5 minuten naar beneden zou gaan, was al genoeg om haar dochter in de actiestand te zetten.
Wil je meer lezen? In het boek ‘Supermama’s bestaan niet’ staan nog veel meer inzichten, tips en adviezen om ervoor te zorgen dat je kind beter naar je luistert, zonder dat je steeds weer in die strijd terechtkomt met je kind. Je kunt hier gratis de sneak preview downloaden of direct het boek bestellen.
Senne
op 07 Jun 2023