Anna vertelde mij het volgende verhaal:
‘Ik weet soms echt niet hoe ik met al die emoties van mijn zoon moet omgaan. Dan komt hij huilend uit school en zegt hij dat niemand zijn vriend wil zijn. Tranen met tuiten huilt hij dan. Terwijl het echt onzin is. Hij heeft zat vrienden en ligt goed in de groep. Ook thuis heeft hij genoeg vriendjes om mee te spelen. Maar als ik dat aan hem uitleg, komt het allemaal niet echt binnen. Hij blijft dan heel erg hangen in zo’n bui. Niks helpt… Als ik hem wil troosten, begint hij soms zelfs nog harder te huilen. Wat moet ik hier nu mee?’
Kinderen ervaren emoties vaak veel heftiger dan wij, als volwassenen. Ze kunnen nog niet zo goed relativeren en kleine dingen zijn voor hun vaak heel groot. En dat is voor ons, als ouders, soms weer lastig te plaatsen. Waardoor het vaak niet lukt om op de juiste manier te reageren.
Waar gaat het nu mis in dit soort situaties?
Wat we nu vaak doen is dingen zeggen als:
‘Joh, dat valt toch wel mee? Gisteren heb je nog afgesproken met Niek en morgen ga je naar Stijn, dus je hebt vrienden genoeg joh, gekkie.’
Dat is lief bedoeld, want we willen ons kind graag laten inzien dat de realiteit anders is dan de spookbeelden die hij in zijn hoofd heeft. We willen niet dat hij zich rot voelt over zichzelf of dat hij het gevoel heeft dat hij eenzaam is. Dus relativeren we vóór ons kind. Dat kan hij zelf nog niet zo goed, dus doen wij dat even voor hem. Om te laten zien dat het wel meevalt.
Hoe kan het dan toch, dat dat toch niet helpt?
Dat is eigenlijk vrij logisch. Je kind heeft verdriet (terecht of niet, dat doet er eigenlijk niet toe) en dat gevoel moet er gewoon even uit. Door je kind in een ander gevoel te willen ‘duwen’, zal je kind zich vaak onbegrepen voelen of niet serieus genomen. En daardoor gaat hij nog harder stampvoeten, gillen, huilen of… Nou ja vul maar in.
Een kind wil helemaal niet dat jij de situatie NU voor hem oplost.
Dus hoe kan het anders?
Als je wilt weten hoe je dit anders kan aanpakken, helpt het altijd om de vraag eerst bij jezelf neer te leggen.’
‘Waar heb ik behoefte aan als ik verdrietig ben? Wat moet een ander dan voor mij doen of wat kan een ander dan tegen mij zeggen als ik verdriet heb?’
Dikke kans dat jij nu zegt dat je graag een luisterend oor zou willen. Geen adviezen, geen tips, geen oplossingen, gewoon iemand die je begrijpt en die naar je luistert. En dat is dus precies wat je kind ook nodig heeft.
Geen oplossingen, maar iemand die écht luistert.
Anna heb ik aangeraden (en ik raad het jou ook aan) om in het vervolg eens een arm om haar zoon heen te slaan en te zeggen: ‘Volgens mij heb je niet zo’n leuke dag gehad?’ en als je kind dan vervolgens vertelt wat hem dwarszit, dan kun je bijvoorbeeld reageren met: ‘Dan was je vast verdrietig, dat je niet mee mocht spelen, dat kan ik me wel voorstellen. Kom eens even hier, dan krijg je een knuffel.’
Door even bewust aandacht te hebben voor het gevoel dat er op dat moment bij je kind speelt, zul je merken dat hij dat gevoel veel eerder kwijt zal zijn. Plus hij heeft het gevoel dat jij hem begrijpt. Een win-win situatie dus.
Daarna kun je altijd nog een oplossing bieden of advies geven. De kans dat het dan aankomt is ook veel groter. Een mooie reactie is ook door je kind te vragen of hij nog iets nodig heeft. Vraag bijvoorbeeld:
‘Wilde je het me alleen vertellen of kan ik nog iets voor je doen?’
Anna is ermee aan de slag gegaan en merkte dat het haar en haar zoon rust gaf. Ze vertelde dat ze nu het gevoel had dat die emotionele uitbarstingen veel korter duren en beter nog… Ze zei: ‘Ik heb nu het gevoel dat ik mijn zoon ook echt verder help, dat voelt zo goed!’
Ga jij het ook uitproberen?
Wil je meer lezen? In het boek ‘Supermama’s bestaan niet’ staan nog veel meer inzichten, tips en adviezen om ervoor te zorgen dat je kind beter naar je luistert, zonder dat je steeds weer in die strijd terechtkomt met je kind. Je kunt hier gratis de sneak preview downloaden of direct het boek bestellen.
Sjannetta
op 01 Mar 2020