Stop maar met al dat opvoeden

Het is nogal niet wat. Als je het goed bekijkt is het ouderschap echt een enorm verantwoordelijke taak. Jij moet ervoor zorgen dat je kind zich ‘normaal’ gedraagt. Beleefd is richting volwassenen, aardig is voor andere kinderen, geen kattenkwaad uithaalt, zijn best doet op school, niet zo snel driftig wordt etc. etc.

Ik kan dit lijstje nog wel aanvullen tot St Juttemis, maar hé, je snapt de boodschap. Toch?

Opvoeden is mooi, want jij mag je kind zien opgroeien tot het worden van een volwassen mens. Maar eerlijk gezegd is opvoeden ook best zwaar. Want het drukt soms best op je. Hoe zorg je er nou voor dat je kind ook écht een verantwoordelijk mens wordt, die de juiste keuzes maakt en goed is voor zichzelf en anderen?

Als je nu soms kijkt naar het gedrag van je kind, lijkt het wel ver te zoeken. Hij slaat zijn zusje, luistert voor geen meter, gaat volkomen zijn eigen gang etc. etc. Ik kan dit lijstje nog wel aanvullen tot St Juttemis, maar hè, je snapt wat ik bedoel. Toch? 😉.

Maak jezelf niet té belangrijk

Weet je, één van de redenen waardoor het ouderschap soms zo zwaar aan kan voelen, is dat je er te zwaar aan tilt. Ja, het is een ontzettend verantwoordelijke taak en je hebt een hoop te doen mét en voor je kind. Maar er is één ding wat veel ouders niet beseffen. En dat is wel een enorm belangrijk ding.

Opgroeien is iets natuurlijks. Dat betekent dat opgroeien (voor een deel) vanzelf gaat. En dat veel dingen uiteindelijk wel goed komen.

Laat dat even tot je doordringen. Dat betekent namelijk dat je niet iedere fout van je kind hoeft te corrigeren. Niet iedere misstap hoeft te leiden tot een opvoedkundig en pedagogisch gesprek. Niet iedere driftbui hoeft geanalyseerd te worden. Dat betekent dat je het soms ook gewoon even mag laten.

En lekker lui mag toewijzen aan ‘komt wel goed’ of mag denken ‘ondeugend zijn hoort erbij’.

Ik bedoel maar; ging jij vroeger nooit belletje trekken? Ik weet nog dat ik middagen met mijn vriendin op de slaapkamer van mijn ouders bij de telefoon zat. Belden we vreemde mensen op en zeiden we: ‘Hoi met Jannie, is Truus ook thuis?’. Aan de andere kant werd dan gemeld dat we waarschijnlijk verkeerd verbonden waren, maar even later belden we dan terug ‘Hoi met Truus, is er toevallig nog voor mij gebeld?’. Je snapt, dat was lachen, gieren, brullen.

Nooit een gesprek met mijn ouders over gevoerd. En tóch is er een moment gekomen dat we daar weer mee opgehouden zijn.

Natuurlijk, als het de spuigaten uit loopt, dan moet je daar iets mee. Met dit blog wil ik echt niet zeggen dat je kind alles maar moet mogen.

Maar door de druk die we voelen, omdat we het zo graag goed willen doen (en omdat we niet willen dat de buurvrouw denkt: ‘Die kinderen van haar zijn echt vreselijk…), gaan we soms in de overdrive. Zitten we er bovenop, moeten we iedere stap die van het rechte pad afwijkt bespreken en vergeten we ons kind ook gewoon lekker kind te laten zijn. Want nogmaals, opgroeien gaat voor een deel ook gewoon vanzelf.

Wat denk je ervan? Geeft rust, hè? In die tijd die je anders kwijt was aan opvoeden kun je dus ook, een spelletje spelen met je kind, voorlezen, de was doen, een kopje thee drinken etc. etc. Ik kan dit lijstje nog wel aanvullen tot St Juttemis. Maar hé, je snapt wat ik bedoel. Toch? 😉

Vind je dit interessant? En wil je graag meer weten over hoe je relaxter in het ouderschap kan staan? Lees dan mijn boek ‘Supermama’s bestaan niet’.

In dit boek staan nog veel meer inzichten, tips en adviezen om ervoor te zorgen dat je kind beter naar je luistert, zonder dat je steeds weer in die strijd terechtkomt met je kind. Je kunt hier gratis de sneak preview downloaden of direct het boek bestellen.