‘Nee, schatje, je mag niet op de muur tekenen, dat moet je op een papiertje doen…’
‘Ik vind het niet leuk dat je me slaat, dat mag echt niet hoor…’
‘Ik wil nu echt graag dat je naar me luistert, alsjeblieft…’
Je lacht er misschien om, maar ik zie het vaak gebeuren om me heen. Ouders die zich voorgenomen hebben om geduldig te zijn en lief te blijven, ook als hun kind gedrag vertoont dat onacceptabel is.
Ze willen niet schreeuwen of boos worden en dus vragen ze het uiterste van zichzelf door overal heel geduldig en begripvol op te reageren. Tot het moment dat ze het niet meer volhouden en dan ontploffen ze. En ik snap waar dat vandaan komt.
Het ís namelijk ook heel belangrijk om begrip te hebben voor je kind en om te begrijpen waar het gedrag van je kind vandaan komt.
Máár… en dat is een heel belangrijk verschil… En daar zie ik het vaak misgaan bij ouders die graag op deze manier willen opvoeden…
BEGRIPVOL EN LIEFDEVOL OPVOEDEN BETEKENT NIET DAT JE KIND DAN ALLES MAAR MOET MOGEN
Liefdevol opvoeden is niet genoeg. Je moet ook duidelijk zijn. Van soft gedoe, krijg je verwende kinderen, die gepamperd worden en denken dat de wereld om hen draait. En daar hebben we er, eerlijk gezegd, al genoeg van rondlopen op deze wereld.
Kinderen moeten ook leren dat dingen niet mogen en het is dus belangrijk dat ze leren waar de grens ligt.
En dan is het soms nodig dat jij, als ouder, boos wordt. Daar leren kinderen namelijk van. Ze leren daarvan waar de grens ligt. Wat wel mag en wat niet mag. Die duidelijkheid, die hebben ze nodig. Sterker nog, daar vragen ze zelfs om. Kinderen die heel vaak over jouw grens gaan, vragen eigenlijk letterlijk: ‘Mam, waar ligt jouw grens eigenlijk?’
Er is echter wel een verschil tussen boos en boos
Je hebt het boos worden met je zwarte bril, zoals ik dat altijd noem. Dat is ongeremd boos worden, je hebt je emoties niet meer onder controle, je gaat los, je zegt dingen en doet dingen waarvan je later spijt hebt. Waarvan je weet en voelt dat je het beter niet had kunnen doen. Je denkt er twee dagen later soms nog aan terug.
Die manier van boos worden moet je niet willen. Je kind schrikt daarvan, deinst van je terug. Het is niet goed voor zijn zelfbeeld en het kan ook een langdurige impact hebben op je kind. Je kind gaat wellicht liegen, omdat hij bang is dat je anders weer zo boos wordt.
Je kunt ook boos worden met je roze bril. Dat is een manier van boos worden waarbij je heel duidelijk en met een krachtige stem laat weten dat het gedrag van je kind te ver gaat, dat jouw grens is bereikt en dat je daar boos van wordt, waarbij je uitlegt waarom je boos wordt. Bij deze vorm van boos worden, weet jij nog precies wat je zegt, jouw kookpunt is nog niet bereikt en je hebt jezelf nog volledig onder controle. Eigenlijk ben je op dit moment niet écht boos, maar vooral heel duidelijk in je communicatie. En dat is precies wat hij nodig heeft.
Vervolgens kun je je kind zelf het probleem laten oplossen, door hem bijvoorbeeld zelf zijn gemaakte rommel schoon te maken. En als je kind wat ouder is kan hij zelf ook nadenken over een oplossing.
‘Boos worden’ an sich is dus heel belangrijk in de opvoeding van kinderen. Maar zorg ervoor dat je boos bent, terwijl je je emoties nog onder controle hebt. Dát maakt het verschil.
——————————————————————————————————————————————
Ontplof jij vaker dan je lief is? En wil je echt graag je geduld beter bewaren?
Download dan de gratis videoserie 'Help, ik ontplof!'
Wat je gaat leren in deze videoserie:
- ✅ Je leert wat de impact is van mopperen en schreeuwen op je kind? Zodat het makkelijker voor je wordt om die knop om te zetten en rustiger te blijven.
- ✅ Je leert hoe jij ervoor kunt zorgen dat je niet meer zo vaak ontploft. Zodat je rustiger kunt omgaan met je kind, zelfs in lastige situaties.
- ✅ Je leert wat jouw impact is op het zelfbeeld van je kind? Zodat jij het zelfvertrouwen van je kind kunt versterken.
- ✅ Je leert hoe jij, heel simpel, de sfeer in huis kunt verbeteren. Zodat er meer rust en meer gezelligheid in huis komt.
Driesz
op 17 Oct 2021