Pff.. daar gaan we weer. Je kind stort zich ter aarde, slaat met zijn vuisten op de grond en gilt de hele boel bij elkaar. Heb jij dat…
Vast wel herkenbaar voor je, denk ik zo.
Of als je kind al iets ouder is, dan herken je vast de slaande deuren, de opmerking ‘Jij begrijpt er ook helemaal niets van’ en de stampende voeten die vervolgens de trap op naar boven rennen.
Wat moet je ermee, vraag je jezelf regelmatig af.
Ik vergelijk het gedrag van een kind altijd met een ijsberg. Het gedrag wat je ziet van je kind, is het topje van de ijsberg. Je ziet het lastige gedrag van je kind, het met de deuren slaan, het op de grond liggen stampen, de grote mond, dat is alles wat je ziet.
Maar wat je niet ziet, is wat er onder het topje van die ijsberg allemaal gebeurt. Wat er onder de oppervlakte allemaal plaatsvindt. Misschien heeft jouw kind een rotdag gehad op school. Of mocht hij niet meedoen met zijn vriendjes. Of probeert jouw kind al de hele tijd om zelf zijn sokken aan te trekken en lukt dat steeds maar niet. Of heeft hij vannacht naar gedroomd. Of ziet hij er tegenop dat er een invaller is op school. Of… Nou ja, dat kan natuurlijk van alles zijn.
Je weet niet wat er intern bij jouw kind allemaal gebeurt. Hoe hij zich voelt. Wat hij gezien of gehoord heeft of waar hij misschien wel door van slag is geraakt. Dat is wat je niet ziet. Maar juist dat wat je niet ziet, is hetgeen wat ervoor kan zorgen dat je kind ontploft. Of om het minste of geringste gaat huilen. En dat is het gedrag wat je uiteindelijk wel ziet.
Het is belangrijk om dit jezelf keer op keer weer voor te houden. Je ziet alleen maar het topje van de ijsberg, maar je weet niet wat er intern gebeurd is, waardoor juist dit gedrag tot uiting komt. Het is aan jou de kunst om erachter te komen wat er onder het wateroppervlak speelt.
We denken wel eens dat een kind van 0 naar 100 gaat in 10 seconden, maar dat is echt niet zo. Je kind gaat niet in een paar tellen van helemaal vrolijk naar volkomen ontploft van woede.
Het lijkt soms misschien wel zo; maar er speelt altijd meer. Er is al spanning aanwezig bij je kind. Zijn emmertje zit misschien al halfvol of zelfs nog wel voller. En je kunt je voorstellen dat, als je emmer al behoorlijk gevuld is, er niet meer veel hoeft te gebeuren voordat de emmer daadwerkelijk overloopt. Er is dan weinig meer nodig om te ontploffen. Je kind zat misschien ongemerkt allang op 50, dan is er inderdaad nog maar weinig voor nodig om tot 100 te gaan en in boosheid uit te barsten.
Als jij er dus achter komt wat er intern bij je kind speelt en je leert herkennen hoe hij zich voelt, kun je ook beter reageren op de situatie. Op een manier waarmee je je kind helpt, niet op een manier waarmee je het alleen maar erger maakt. Daardoor leer je de buien van je kind beter begrijpen en beter nog: je kunt ze zelfs voorkomen!
Door te leren zien wanneer je kind zijn emmer al behoorlijk vol zit en daar dan op te anticiperen. Als je kind standaard wat oververhit uit school komt en zijn emmer al behoorlijk vol zit, dan kun je erop wachten dat de bom een keer ontploft. Je kunt je kind ook helpen om zijn emmer vast een beetje te legen, door te ontspannen op een manier die je kind prettig vindt. Bijvoorbeeld door even bij te komen met een luisterboek, even te tekenen of te chillen op zijn kamer met een muziekje. Daardoor wordt zijn emmer leger en kan hij daarna weer veel meer hebben.
Wil je hier meer over weten? En wil je weten hoe jij erachter kan komen wat er bij jouw kind onder het wateroppervlak gebeurt?
- Bestel nu het boek ‘Supermama’s bestaan niet’ . Dan kun je direct lezen hoe jij om kunt gaan met het lastige gedrag van je kind.
Dit blog liever als video bekijken?
Dat kan ook 🙂
