Een persoonlijk verhaal dit keer.
Waarin ik zelf heel duidelijk mijn missie moest toepassen. Mijn missie dat je kinderen moet leren om hun eigen problemen op te lossen, mét jouw ondersteuning, in plaats van je kind te pamperen en alle zorgen voor hem uit de weg te ruimen.
En ik weer eens gemerkt heb hoe belangrijk dat is én hoe moeilijk dat is.
Ik wil het met je delen en ik hoop dat het je inspireert.
Mijn oudste zit sinds kort in groep 6 (8 jaar). Hij heeft afgelopen jaar een groep overgeslagen en hij vindt het allemaal nog behoorlijk spannend. Het is een gevoelig, lief en ijverig ventje en vindt het onwijs belangrijk om het allemaal goed te doen. Hulp vragen is niet zijn sterkste kant, hij wil het graag zelf doen en ook laten zien dat hij het heus wel kan.
De afgelopen weken liep hij al regelmatig tegen het feit aan dat hij zijn werk niet af had aan het einde van de dag. Dat vond hij moeilijk, want dat is zijn eer te na. Voorheen was hij vaak als eerste klaar met zijn werk, dus dat is best een bittere pil voor hem. We hebben dit al samen aangegeven in een gesprek met de juf, waarin hij zelf heeft verteld wat hij moeilijk vindt en waarin de juf heeft verteld dat ze hem graag wil helpen en dat hij alles mag vragen en daar niet zenuwachtig voor hoeft te zijn.
Wat betreft het werk afmaken, was de juf tot nu toe coulant. Als hij hard gewerkt had, maakte ze er geen probleem van. Dat maakte het iets minder lastig voor hem, maar het bleef toch wel aan hem knagen.
Tot vandaag.
Vandaag was de juf wat minder coulant en had besloten dat een deel van het werk mee naar huis moest, om het toch af te maken.
Tranen met tuiten en een diep verdrietig, maar ook een boos kind. Hij wilde geen werk mee naar huis, hij wilde spelen! Hij ging het echt niet doen, want het was niet eerlijk.
Ik vroeg hem hoe het kwam dat hij zijn werk niet af had gekregen. Was het te veel? Was het moeilijk? En hij vertelde dat hij iets niet snapte en dat dat veel tijd kostte. Ik vroeg hem: ‘Wat heb je gedaan om het wel te snappen?’ Hij vertelde snikkend dat hij het wel aan de juf gevraagd had; maar dat hij het eerst zelf had geprobeerd. Na wat doorvragen bleek dat hij 40 (!) minuten alleen had zitten tobben, voordat hij om hulp had gevraagd.
Het was echt sneu, hij was zo verdrietig dat bij mij ook de tranen in mijn ogen sprongen. En alles in mij zei: ‘Ach dat arme kereltje, wat sneu dat hij het mee naar huis moet nemen. Hij werkt altijd hard, dus zo erg is het toch niet als het dan niet helemaal lukt?’ Als ik op dat gevoel was afgegaan, dan had ik gezegd: ‘Weet je wat, we leggen het uit aan de juf en dan snapt ze het vast wel.’
Moedergevoel is belangrijk, maar soms is het nóg belangrijker om nog even verder na te denken. En ik kan je vertellen, dat ik dit echt onwijs lastig vond.
Want wat is hetgeen mijn diepverdrietige kereltje moet leren?
Juist… Dat hij om hulp moet vragen. Dat hij de juf (of klasgenoten voor mijn part) moet inschakelen op het moment dat het niet lukt. Dat het geen schande is om aan te geven dat hij het moeilijk vindt. En dat hij niet alles alleen moet willen oplossen.
Juist door hem dat vervelende, rotgevoel te laten ervaren, kan hij dit leren. Want dit gebeurde er toen we thuiskwamen en hij boos aan de slag ging met het werk dat hij moest afmaken. Ik vroeg hem: ‘Hoe kun je er nu morgen voor zorgen dat dit niet weer gebeurt?’ Hij zei al snikkend: ‘Om hulp vragen. Maar dat vind ik zo lastig!’
Ik gaf aan dat ik dat begreep. En dat ik weet dat hij dat moeilijk vindt. Dat hij dat nog moet leren. ‘Ja,’ zei hij, ‘dus ik ga dat niet doen, hoor.’ Waarna ik aangaf dat hij dan misschien wel weer zijn werk mee naar huis zou krijgen… Tsja. Dat wilde hij toch ook weer niet. ‘Dan ga ik het misschien toch proberen, mam.’
Kortom. Luisteren naar je moedergevoel is belangrijk. Maar het is nog belangrijker om in de gaten te houden wat je kind nog moet leren en hem vervolgens ook de kans te bieden om dit te leren. Want deze les, hoe pijnlijk ook, zal 1000x waardevoller blijken te zijn, dan wanneer ik het voor hem had opgelost. En waarschijnlijk blijft dit de komende weken een punt waarmee hij moet oefenen. En dan ben ik er voor hem, om hem te ondersteunen en hem te supporten om het zélf te leren. Want alleen dan gaat hij het in de toekomst zelf kunnen.
Meer lezen?
Lees dan dit blog: ‘Is niet-autoritair opvoeden hetzelfde als pamperen?
Of lees hoe je je kind kunt helpen om te gaan met zijn teleurstellingen
Of download het gratis e-book ‘Het geheim om kinderen te laten luisteren’
