Nee = nee. Consequent zijn lijkt dé heilige graal onder opvoeders te zijn.
Luistert je kind niet goed? Moet je consequenter zijn…
Probeert je kind je steeds uit? Moet je consequenter zijn…
Zoekt hij steeds de grenzen op? Moet je consequenter zijn…
Opgelost! Toch?
Blijkbaar niet. Want als dit de oplossing is, dan was het je toch al lang gelukt om er voor te zorgen dat je kind beter luistert?
Dan was het je al lang gelukt om een duidelijke en consequente ouder te zijn.
Hoe komt het toch dat dit toch ook de oplossing niet is? En jij juist in een enorme strijd belandt met je kind als je consequenter probeert te zijn. En je daardoor óf eindigt in een heftige strijd óf toch maar weer toegeeft om die strijd juist te vermijden.
Het punt is dat we vaak doorslaan van consequent zijn, naar rigide en star zijn. En dan gaat het zich juist tegen je keren.
Ik heb het al wel vaker gezegd; op het moment dat je oor hebt voor de behoeftes van je kind en je luistert naar wat hij te zeggen heeft, dan zal je kind op de momenten dat jij het echt belangrijk vindt, ook veel beter naar jou luisteren.
Gewoon omdat hij weet dat het dan waarschijnlijk wel menens is, vanuit jouw kant.
Ik hoor ouders namelijk wel eens zeggen: ‘Ja, later dacht ik, wat is eigenlijk het probleem, ik had best ja kunnen zeggen, maar ja… Ik had al nee gezegd en je moet natuurlijk wel consequent blijven.’
Maar als jij standaard bij jouw ‘Nee’ blijft, omdat je consequent zijn zo belangrijk vindt, dan zal jouw kind dat als star en rigide ervaren. Omdat hij niet het gevoel heeft dat je bereid bent om naar hem te luisteren. Hij vindt zelf namelijk dat hij heel goede ideeën heeft en jij bent dan die ‘stomme moeder’ die gelijk nee zegt en niet eens even wilt luisteren.
Terwijl als jij bereid zou zijn je mening bij te stellen, omdat je kind met een goed argument komt of omdat je misschien toch iets te snel nee hebt gezegd, dan zal je kind je op de momenten dat nee echt nee is, je veel serieuzer nemen.
Maar ja, wat dan? Is consequent zijn dan allemaal onzin? En moet je altijd maar het gesprek aangaan met je kind?
Nee hoor, zeker niet. Consequent zijn is in de basis inderdaad onmisbaar in het opvoeden. Duidelijke regels, zodat kinderen weten waar ze aan toe zijn, zijn een musthave in ieder gezin. En het is dus ook belangrijk om je consequent aan die basisregels te houden (hoewel je zelfs daar ook echt wel eens van af kunt wijken, als je er maar duidelijk bij zegt dat het even anders gaat dan anders en waarom).
Hoe duidelijker de standaard routines en regels in huis zijn, hoe makkelijker het ook voor je zal zijn om hier consequent in te blijven. Consequent zijn is dan eigenlijk gewoon logisch, want dit is gewoon de manier waarop het gaat bij jullie in huis. Je hoeft daar dus niet continu over in gesprek met je kind.
Een duidelijke structuur is heel belangrijk, hoe meer je kind weet waar hij aan toe is, hoe makkelijker dingen zullen verlopen en hoe minder hij geneigd zal zijn om het anders te willen doen. Structuur biedt houvast en daar hebben kinderen behoefte aan.
Dus. Duidelijke regels en structuur, ja graag.
Nee = nee, consequent zijn vanuit principe, nee.
Gun je kind en gun jezelf de kans om terug te komen op een eerder antwoord en verander niet in een star en rigide geval. Dat levert alleen maar strijd op.
Laat los waar het kan en houd vast waar nodig.
Extra tip: Het helpt wanneer de regels in het gezin ook echt regels zijn ván het gezin. Dus niet van bovenaf opgelegd door jullie, als ouders, maar laat de kinderen ook eens meedenken over de regels en hoe zij het graag zien. De kans is dan veel groter dat ze zich ook aan de regels zullen houden. Zonder te mopperen.
