Als je kind rotmama tegen je zegt

Bam! De deur gaat met een smak dicht, je kind stampt naar boven en roept ‘Ik krijg ook altijd de schuld, rotmens!’ Jij loopt erachteraan en zegt: ‘Wil jij wel eens heel snel normaal doen, zo praat je niet tegen je moeder!’ Je kind snauwt een SORRY! naar je en loopt stampvoetend weg, woest is hij.

Je baalt. Dit soort buien komen de laatste tijd steeds vaker voor en je weet gewoon niet hoe je het aan moet pakken. Je accepteert dit gedrag niet, je laat je niet zo maar uitschelden, maar je voelt ook dat deze manier je niet veel verder brengt.

Hoe moet je hier nu mee omgaan?

Hoe kun je nu omgaan met die boze buien? En wat kun je doen om ervoor te zorgen dat de situatie niet escaleert?

Het helpt om je eerst eens even de volgende situatie voor te stellen:

Je hebt een drukke dag op je werk gehad, je hebt de kinderen net van de BSO gehaald en het is thuis een chaos.

Ondertussen probeer je de tafel te dekken en komen de oudste twee naar je toe: ‘Maaaháám!! Lieke doet irritant!!’ ‘Niet, je doet zelf irritant! Ik mag niet meedoen van Eva!’ En het enige wat jij nog kunt denken is: ‘WHAAAAA!! STOPPP!!’

Is niet zo lastig om je dit voor te stellen, denk ik zo? Iedere ouder kent dat gevoel dat je zoveel ballen in de lucht aan het houden bent, dat je er gewoon niets meer bij kunt hebben. Zelfs een simpele vraag als ‘Wat eten we?’ kan je dan tot ontploffen brengen.

Wat ervaart je kind in een driftbui? Wat kun je dan wel doen?

Niet alleen ouders herkennen dit. Dit is namelijk wat ken kind óók ervaart op het moment dat hij in een driftbui zit. Zijn hoofd zit vol en alles wat jij vervolgens tegen hem zegt (om te helpen of juist om hem tot de orde te roepen) werkt volkomen averechts. Je boodschap komt, hoe goed bedoeld ook, helemaal niet aan. Dat is niet omdat je kind expres lekker dwars wil zijn, maar dat komt omdat hij er gewoon niet meer bij kan hebben.

Zijn hoofd zit propvol en alles wat jij er nog aan toe wilt voegen, trekt hij niet. Dat is alleen maar reden om nog meer te ontploffen.

Je moet het eigenlijk zo zien. De hersenen van kinderen (volwassenen trouwens ook) zijn verdeeld in twee gebieden. Simpel gezegd zit aan de ene kant alle emoties en aan de andere kant alles wat je tot een weldenkend, logisch mens maakt. Op het moment dat je een heel heftige emotie ervaart, gaat er minder bloed en minder zuurstof naar het ‘logische’ gedeelte van je hersenen. Dat gebied werkt dus daadwerkelijk minder goed op dat moment.

Op het moment dat jij beroep doet op dit gedeelte van de hersenen, om dat je een sorry verwacht, omdat je advies wilt geven of omdat je je kind aan wilt spreken op zijn gedrag, zul je het gedrag alleen maar nog meer triggeren. Je kind schreeuwt ‘Jij snapt er ook niks van’ en je maakt hem alleen maar bozer.

Wat kun je dan wel doen?

Als eerste is het belangrijk dat je beseft dat hij op zulke momenten vanuit onmacht reageert. Rotmama is niet leuk om te horen, maar is dus niet persoonlijk bedoeld.

Laat de boel even de boel. Geef je kind even de tijd om af te koelen en ga pas daarna met je kind in gesprek over de situatie. Je zult merken dat dat veel effectiever is. Want niet alleen je kind heeft tijd nodig om af te koelen, maar jij ook.

En soms hoef je niet eens een gesprek te voeren, maar is een knuffel al genoeg om weer lekker door te kunnen. En tijdens die knuffel fluister je even naar je kind: ‘Ik vind het niet zo leuk als je rotmama tegen me zegt, zullen we dat de volgende keer niet meer doen?’. Waarschijnlijk krijg je als reactie een nog dikkere knuffel van je kind of zegt hij uit zichzelf sorry tegen je. Zoveel waardevoller dan een verplichte sorry na een preek. Let maar op :).

Wil je meer lezen? In het boek ‘Supermama’s bestaan niet’ staan nog veel meer inzichten, tips en adviezen om ervoor te zorgen dat je kind beter naar je luistert, zonder dat je steeds weer in die strijd terechtkomt met je kind. Je kunt hier gratis de sneak preview downloaden of direct het boek bestellen.