Uit de praktijk - Als je kind blijft huilen om niets...

Soms heb je het gevoel dat je kind blijft hangen in zijn huilbui. Je hebt gelezen dat je aandacht moet hebben voor het gevoel van je kind en zijn gevoel moet benoemen en erkennen, dus dat doe je zo goed als je kan. Maar sommige huilbuien gaan echt nergens over… Kan dat nu niet anders??

Dit is iets wat ik regelmatig hoor en weet je… Je hebt gelijk. Soms erken je je suf, maar merk je dat je kind alleen maar blijft hangen in zijn huilbui. En dat is niet wat je wil en het is ook vaak niet nodig.

Je kind moet namelijk leren dat er verschil zit in soorten verdriet

Dat er sommige dingen zijn die je diep verdrietig maken, waardoor je echt moet huilen, bijvoorbeeld als de cavia dood is, maar dat er ook dingen zijn die wel vervelend en jammer zijn, maar die nou niet direct een hysterische huilbui tot gevolg hoeven te hebben. Zo hebben wij een periode gehad dat het verlies van een wedstrijd curling op tv al leidde tot een huilbui… Ik bedoel; sportfan zijn is leuk hoor, maar we kunnen ook overdrijven.

Laat even voorop staan dat je nooit in iemands anders gevoel kunt kijken, dus jij kunt als volwassene nooit bepalen of je kind wel of niet verdrietig is.

Deze opmerkingen helpen dus niet:

‘Kom op zeg, hier hoef je toch niet om te huilen?!’

‘Nou niet zo huilen, zo erg is het niet.’

‘Houd eens op met dat gehuil, dat is nergens voor nodig.’

Je kind voelt zich verdrietig en deze opmerkingen gaan hem er niet uit trekken.

Toch mag je kind wel leren dat hij niet om ieder ding in huilen uit hoeft te barsten.

Ik zal het uitleggen aan de hand van een voorbeeld uit mijn eigen situatie.

De oudste jongens (toen 6 en 8) zouden met hun schoolklas naar het theater gaan. Allebei op een andere dag. De klas van mijn jongste werden door ouders met de auto van school naar het theater gebracht, de klas van mijn oudste zou op de fiets gaan. En ik had beloofd om te rijden voor de jongste.

Hij was helemaal blij dat hij met mij mee mocht en stond te springen. De oudste vroeg of ik dan ook mee zou gaan als begeleider op de fiets. Maar helaas, dat is met nog een baby en een peuter niet zo heel makkelijk te realiseren.

Zijn reactie? Tranen met tuiten…

Mijn eerste reactie? Eerlijk gezegd was ik een klein beetje geïrriteerd, we zijn namelijk vaker voor hem in de klas aan het helpen, dan bij de jongste, dus de jongste was nu wel een keer aan de beurt. En daarbij… dit was nou ook niet echt iets waarbij het ontzettend leuk is als je moeder meegaat. Dus ja, wat mij betreft een huilbui om niets.

Hoe kun je hier op reageren?

Dat hád ik tegen hem kunnen zeggen, maar zoals hierboven al benoemd; dat is niet per sé bevorderlijk voor de sfeer. Dus ik vroeg hem:

‘Is dit iets waarvoor je echt moet huilen? Of is dit meer iets waarvoor je ook kunt zeggen ‘Jammer! Ik wilde dat je ook met mij meeging!’’

Gelukkig was hij het met me eens dat optie 2 in dit geval ook een prima optie was geweest.

Door de vraag bij je kind neer te leggen kun je hem laten zien dat je best ergens van mag balen en iets jammer mag vinden, zonder dat dat gelijk tot een huilbui hoeft te leiden.