Overschatting versus onderschatting

Het is een beetje gek. We hebben als ouders regelmatig de neiging om je kind te overschatten. We verwachten dat ze ‘normaal’ reageren, niet zo kinderachtig doen en stellen (onbedoeld) soms best hoge eisen.

Aan de andere kant onderschatten we onze kinderen. En geven we ze geen inspraak over dingen waar ze best zelf over na kunnen denken.

Een voorbeeld uit de praktijk

Enkele weken geleden had ik een gesprek met een moeder met een dochter van 4. Het meisje wilde steeds maar niet slapen, want het was bang voor allerlei geluiden. Gevolg was dat het naar bed gaan steeds later plaatsvond en het meisje steeds naar beneden kwam, tot ze laat op de de avond op de bank in slaap viel. Op dat moment kon ze worden overgetild naar haar eigen bed.

Moeder vertelde dat ze al van alles geprobeerd had. Geruststellen, strenger zijn, op de kamer erbij zitten… Maar niets hielp. Ik vroeg haar: ‘Heb je al eens aan haar gevraagd wat zij nodig denkt te hebben om te kunnen slapen?’ 

Moeder antwoordde: ‘Nee, nog nooit, maar ja ze is pas 4 en ik denk niet dat ze daar al echt over na kan denken’. Maar ze ging het toch proberen.

Enkele dagen daarna kreeg ik een enthousiast bericht met en foto. Het meisje lag met een koptelefoon in bed en sliep al een aantal avonden voor 8 uur! Enne… Het meisje had deze oplossing helemaal zelf bedacht.

Fantastisch hè!? We proberen zelf vaak een heleboel (met alle goede bedoelingen, dat wel!), maar we vergeten soms te vragen aan de persoon om wie het gaat wat hij of zij nodig heeft. En ze kunnen het vaak zo goed vertellen.
En een oplossing die het kind zelf bedenkt, is 1000x waardevoller dan al jouw oplossingen bij elkaar. De kans dat een kind vol goede moed aan zijn eigen oplossing begint, is namelijk veel groter.

Wat ga jij naar aanleiding van dit verhaal met je kind bespreken? Waar zou jouw kind wellicht zelf ook inspraak over kunnen hebben? Laat het me weten via de reacties.