Het overkomt je de laatste tijd steeds vaker. Je kunt weinig hebben van je kinderen, je lontje wordt steeds korter en bij het minste of geringste ontplof je.
Het helpt ook niet echt mee dat je al zo'n tijd op elkaars lip zit thuis. Je merkt dat je op je tenen loopt en weinig energie hebt.
Je voelt je een politieagent en je hebt het gevoel alsof je de hele dag aan het corrigeren bent.
Aan het einde van de dag plof je op de bank en denk je terug aan de afgelopen dag.
Aan de ene kant baal je van jezelf, dat je wéér ontploft bent en dat het je wéér niet is gelukt om rustig te blijven. Aan de andere kant baal je van het feit dat het wéér nodig was. Waarom kan jouw kind nou niet eens gewoon normaal doen? En in 1x luisteren, zonder al die strijd?
Je zou het zo graag anders willen... maar de vraag is HOE?
Ik wil je erbij helpen.
